बा

खिइएका तिम्रा ति चप्पलहरुले

बाध्यताका कदमहरु घिसारिरहदा,

जब जीवनका काडाहारुले घोचिदिन्थे

तिमिले कहिल्यै भनेनौ कि

“मलाई पनि दुख्छ भनेर”

बरु ल्याईदिन्थेउ एक जोडी नयाँ चप्पल

अनि भन्थेउ ” बिस्तारै हिंड नत्र चोट लाग्छ।”

थाकेर लत्रिएका तिम्रा ति परेलीहरुमा

बिबशताका पलहरु नाचिरहदा,

कहिल्यै टलपलायनन तिम्रा दुखका आशु

न त रमाए कहिल्यै तिम्रा सपनाहरुनै,

बरु दिए तिनले मलाई

सन्सार चियाउने थप एकजोडी नयनहरु।

समयसङै कमजोर बनेका तिम्रा ति औंलाहरुले

मेरालागि सपनाका महलहरु सजाईरहदा,

कहिल्यै सजाएनन आफ्ना रहरहरु

बरु म कमजोर र लाचार बन्दा

सलबलाए मेरा केशराशीमा

अनि भने ” केहि हुँदैन,कोशिस गरेर त हेर।”

वरपर नहुदा पनि हुने तिम्रो आभाष

अनि ‘मभित्रको तिमिले’ दिइरहने साथ,

कहिल्यै लागेन कि म एक्लो छु

या लाग्यो हराउने छु कतै बिरानीमा।

त्यसैले त,

छायां जस्तै लाग्छौ तिमी

आफ्नै दायाँबायाँ लाग्छौ तिमी